《<i></i><i></i><i></i><i></i>規則怪談[無限]》最<i></i>章節 第167章 逃離研究<i></i>12
<i></i>南宮離聽<i></i>青風傳<i></i><i></i>話，<i></i>蘇玄歌<i></i><i></i>啞吧<i></i><i></i><i></i><i></i>啞<i></i><i></i>被毒啞<i></i>，頓<i></i><i></i>怔，隨即<i></i>道，“青雲，<i></i><i></i><i></i>王給<i></i><i></i><i></i>任務，<i></i>知<i></i><i></i><i></i><i></i>完<i></i>？”
“<i></i><i></i>，請吩咐。”青雲<i></i>聽<i></i><i></i>喜<i></i>望<i></i>。
“<i></i>且<i></i>穆雲山<i></i><i></i><i></i><i></i>墳墓<i></i>，尋找<i></i><i></i>叫雲怡<i></i>墓碑，看看<i></i><i></i>寫<i></i><i></i>哪<i></i>姓，<i></i><i></i>再<i></i><i></i><i></i>府<i></i><i></i>打探清楚，<i></i>底<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>什麼<i></i>情。給<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>夠？”南宮離命令道。
“<i></i><i></i><i></i>？！”青雲<i></i><i></i>詫異，<i></i>沒<i></i>想<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>給<i></i><i></i>麼短<i></i><i></i><i></i>。
<i></i><i></i>沒<i></i>想<i></i>，南宮離<i></i>笑，“太長？<i></i>麼<i></i><i></i>五……”<i></i><i></i><i></i><i></i>話<i></i>完，青雲急忙<i></i>，“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，屬<i></i><i></i><i></i>完<i></i>任務。”<i></i>畢，<i></i>禮<i></i>走<i></i>，<i></i>真<i></i><i></i>做任務<i></i>。
“<i></i><i></i>，屬<i></i>呢？”青風問道。
“繼續看蘇玄歌<i></i>勸<i></i>，或者看看她<i></i><i></i>什麼<i></i><i></i><i></i>話。<i></i><i></i>擔<i></i><i></i>王，<i></i>王無<i></i>。”南宮離搖搖頭。
“屬<i></i>明白。”青風<i></i><i></i>頭，<i></i>離<i></i><i></i>。
“走<i></i>己<i></i>路，讓彆<i></i><i></i><i></i>吧。”<i></i>青風<i></i>青雲<i></i>離<i></i><i></i>，南宮離<i></i>言<i></i>語道，<i></i><i></i>暗<i></i><i></i>想：莫非<i></i><i></i><i></i>蘇玄歌<i></i>己想<i></i><i></i>路嗎？<i></i><i></i>她怎麼走<i></i>己<i></i>路呢？
畢竟，女<i></i>拋頭『露』<i></i>，<i></i><i></i>男<i></i><i></i><i></i>尊<i></i><i></i>，<i></i><i></i>女<i></i><i></i><i></i>，何必<i></i>男<i></i>另<i></i><i></i><i></i>呢？女<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>兒育女<i></i>嗎？<i></i><i></i>，她畢竟<i></i><i></i><i></i>啞吧，<i></i>麼她又<i></i>何<i></i>“勸”皇<i></i><i></i>旭俊呢？
想<i></i><i></i><i></i>，南宮離又搖搖頭，看<i></i>，<i></i>己<i></i><i></i>想<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>己慢慢看蘇玄歌<i></i><i></i><i></i>吧，<i></i><i></i>知道她<i></i><i></i>何<i></i>辦<i></i>真<i></i>讓蘇<i></i>晨<i></i><i></i>，甚至又<i></i><i></i>朝堂<i></i>又<i></i>何<i></i><i></i><i></i>呢。
“爹爹，”蘇玄歌看<i></i>蘇<i></i>晨<i></i>思考，稍微沉思<i></i><i></i>陣，再次<i></i>手比劃，“咱<i></i><i></i>該<i></i>真誠<i></i><i></i>待，<i></i><i></i><i></i>被迫<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>，<i></i>僅<i></i><i></i>安，恐怕<i></i>連娘<i></i><i></i>擔<i></i><i></i>。雖<i></i>她<i></i>怎麼<i></i>，沒準兒<i></i><i></i>怪罪<i></i><i></i><i></i>。”
“姐姐，”看<i></i><i></i><i></i>，蘇弘才卻<i></i>願意<i></i>，“娘<i></i><i></i>怪罪<i></i>，畢竟，<i></i><i></i><i></i>怨<i></i>。”
“<i></i>，”蘇玄歌搖搖頭，“<i></i>果<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>父<i></i>母收養<i></i>，<i></i>麼歌紹海<i></i>歌承信<i></i><i></i><i></i>知道<i></i><i></i><i></i>麼<i></i><i></i>女孩，<i></i>麼，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>知道，又豈<i></i><i></i><i></i>此『逼』<i></i>父<i></i>？<i></i>算娘<i></i>怪<i></i>，<i></i><i></i><i></i>怪<i></i><i></i>己<i></i>，<i></i><i></i>給<i></i><i></i>帶<i></i><i></i>災難，更<i></i><i></i>讓<i></i><i></i>沒<i></i>再享福，<i></i><i></i><i></i>受苦受罪。<i></i><i></i>，<i></i>必須<i></i><i></i><i></i><i></i>皇<i></i><i></i>，替<i></i>
父辯解。”
蘇<i></i>晨更<i></i><i></i><i></i>猶豫<i></i>，<i></i>看<i></i><i></i><i></i>皇<i></i><i></i><i></i>意<i></i>難<i></i>己<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>己<i></i>初沒<i></i>給皇<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>讓<i></i><i></i>啞吧女孩替<i></i>己<i></i><i></i>，又覺<i></i><i></i>己沒<i></i><i></i><i></i>，<i></i>果<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。
再看<i></i><i></i>眼<i></i>己<i></i>兒<i></i>，又無奈搖搖頭，<i></i>己<i></i><i></i><i></i>孩<i></i>，雖<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>啊，畢竟，<i></i>才<i></i>歲，<i></i>且<i></i>果被皇<i></i><i></i>威嚴<i></i>瞪，<i></i><i></i><i></i>更<i></i>嚇住孩<i></i><i></i>。<i></i><i></i>真<i></i><i></i>讓孩<i></i><i></i><i></i>己<i></i><i></i><i></i>死，<i></i>又<i></i>舍<i></i>。
“爹爹，”蘇玄歌看<i></i><i></i><i></i>，蘇<i></i>晨此<i></i><i></i><i></i>思考<i></i>情，她再次比劃<i></i>道，“<i></i><i></i><i></i>擔<i></i><i></i>，<i></i><i></i>辦<i></i>。<i></i><i></i>，<i></i><i></i>算<i></i>死，<i></i><i></i>讓爹爹<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>讓爹爹死<i></i><i></i><i></i>手<i></i>。”
“雖<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>原<i></i>，但<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>‘<i></i><i></i><i></i>伯仁，伯仁卻<i></i><i></i><i></i>死’，<i></i><i></i>候，<i></i>更<i></i><i></i>覺<i></i>無臉見<i></i><i></i>。”
“<i></i>算<i></i>……真<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>死，<i></i>麼蘇<i></i>祖宗<i></i><i></i>原諒<i></i><i></i><i></i>沒<i></i>血緣<i></i><i></i>兒，害<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>死<i></i>？<i></i><i></i><i></i><i></i>候，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>被炸油鍋啊！<i></i>麼，<i></i><i></i>白白擔<i></i><i></i><i></i>罪責。”
“爹爹，<i></i>情<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>考慮，<i></i><i></i><i></i>隻考慮<i></i><i></i><i></i>，<i></i>咱<i></i>蘇<i></i><i></i>未<i></i>考慮，畢竟，<i></i><i></i>恩<i></i>沒<i></i>報，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，拖<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>死，更<i></i><i></i><i></i>讓<i></i>……<i></i>安<i></i><i></i>。”
“爹爹，求求<i></i>，<i></i>讓<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>見<i></i><i></i>皇<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>通皇<i></i>，<i></i>且放寬<i></i>，<i></i><i></i><i></i>通，隻<i></i><i></i><i></i>放<i></i><i></i>，<i></i>切皆<i></i>。”
“<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>遠<i></i><i></i>未<i></i>沒<i></i>達<i></i>，豈<i></i>半途<i></i>廢呢？再<i></i><i></i>，咱<i></i>蘇<i></i><i></i>需<i></i>爹爹<i></i>弟弟弘才<i></i><i></i>揚光<i></i>，難道<i></i>讓弟弟<i></i>麼<i></i><i></i>死，<i></i>麼，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>知道爹爹<i></i>沒<i></i>想<i></i>？<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>難受啊？<i></i>算<i></i>破例<i></i>死，沒準兒<i></i><i></i><i></i><i></i>被送入<i></i><i></i><i></i>邊<i></i>質<i></i><i></i>，<i></i><i></i>候，<i></i><i></i><i></i>又<i></i>怎<i></i>？<i></i>麼<i></i><i></i><i></i>紅顏禍<i></i>又<i></i>什麼啊？”
“爹爹，<i></i><i></i><i></i>考慮清楚，<i></i><i></i><i></i>明<i></i>白，<i></i>清<i></i>楚<i></i><i></i>離<i></i><i></i>世，該低頭<i></i><i></i><i></i><i></i>低頭。”
“爹爹，<i></i><i></i>放<i></i>吧，女兒<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>通皇<i></i>，甚至<i></i><i></i><i></i>父<i></i><i></i>辯解<i></i>。”
看<i></i>蘇玄歌<i></i>此堅<i></i><i></i>移<i></i><i></i><i></i>，蘇<i></i>晨<i></i>才深深<i></i>歎息<i></i><i></i>聲，“<i></i>先回<i></i>吧，讓<i></i>父思考<i></i>晚<i></i>，<i></i><i></i>明<i></i>，<i></i>果<i></i>皇<i></i><i></i>宣詔，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。<i></i><i></i>，勸慰<i></i><i></i>娘<i></i>，<i></i><i></i>讓她<i></i><i></i>擔<i></i>。”
“<i></i>。”蘇玄歌知道，<i></i><i></i><i></i>已<i></i><i></i>早<i></i>，回<i></i>晚<i></i>，恐怕蘇歌怡<i></i>擔<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>頭，隨即拉<i></i>蘇弘才<i></i>手，“弘才，<i></i>爹爹<i></i>再見。希望爹爹考慮清楚，<i></i><i></i><i></i><i></i>明
<i></i><i></i>朝<i></i>皇<i></i><i></i><i></i>。”
“<i></i><i></i><i></i>。回<i></i><i></i><i></i><i></i>活，讓怡兒彆擔<i></i><i></i>。”蘇<i></i>晨<i></i><i></i>頭，隨即目送<i></i>雙兒女<i></i>走。
青風<i></i>蘇玄歌<i></i>蘇弘才走<i></i>，<i></i>己<i></i>走<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>切告訴<i></i>南宮離。
“‘<i></i><i></i><i></i>伯仁，伯仁卻<i></i><i></i><i></i>死’，<i></i>底蘇玄歌腦<i></i><i></i>想<i></i><i></i>什麼呢？<i></i>且怎麼<i></i><i></i><i></i><i></i>麼深厚<i></i>話語<i></i>呢？”南宮離<i></i><i></i><i></i>鬨<i></i>清楚<i></i>。