《<i></i><i></i><i></i><i></i>規則怪談[無限]》最<i></i>章節 第151章 創世<i></i>船25
老<i></i>常談
<i></i>手<i></i><i></i>錢，扔<i></i>桌<i></i>，女<i></i>氣呼呼<i></i><i></i><i></i><i></i>句：
“<i></i><i></i><i></i>己<i></i>吧，沒錢<i></i>！”
<i></i><i></i>，她<i></i>身<i></i><i></i>走。
剛<i></i><i></i>，<i></i>見<i></i>圍<i></i>陣騷<i></i>。
接<i></i>，<i></i>聽<i></i><i></i><i></i>輕<i></i><i></i>喊<i></i>：
“讓讓，<i></i>讓讓。老爺<i></i><i></i><i></i>！”
眾<i></i>立刻<i></i>身，<i></i><i></i>跟<i></i>轉頭看<i></i><i></i><i></i>。
<i></i>見<i></i><i></i><i></i>輕<i></i>，攙扶<i></i><i></i><i></i>七八<i></i>歲<i></i>老頭<i></i>，慢悠悠<i></i>走<i></i><i></i><i></i>。
<i></i>老頭<i></i>白<i></i>長須，瘦<i></i>枯槁。身<i></i>穿<i></i><i></i>件唐衫短袖。
手<i></i><i></i>拄<i></i><i></i>根拐杖，走<i></i>路<i></i>顫顫巍巍。
<i></i><i></i><i></i><i></i>扶<i></i>，感覺隨<i></i><i></i><i></i>摔倒<i></i><i></i>。
“<i></i><i></i>誰啊？”
<i></i><i></i>奇<i></i>問<i></i><i></i>句。
趙<i></i>特意向<i></i>退<i></i><i></i>步，壓低聲音<i></i>：
“<i></i><i></i>佟<i></i>村<i></i>太<i></i>皇，佟<i></i>任<i></i>老爹。<i></i>老<i></i>夥比<i></i>兒<i></i><i></i>損，打瞎<i></i>、咒聾<i></i>、罵啞巴、<i></i>瘋<i></i>，<i></i>沒<i></i>乾<i></i><i></i><i></i>……”
<i></i>話沒<i></i><i></i>口，趙<i></i>意識<i></i><i></i>己<i></i>走<i></i>嘴。
<i></i>急忙閉嘴，轉頭看<i></i><i></i>，<i></i>聲威脅<i></i>：
“<i></i><i></i>告訴<i></i>，<i></i><i></i><i></i>敢<i></i><i></i>話<i></i><i></i><i></i>，咱倆<i></i><i></i>完蛋，聽<i></i>沒？”
<i></i><i></i><i></i>白靜雪找<i></i><i></i>賭徒，聯係<i></i><i></i>趙<i></i>。
<i></i><i></i>並<i></i>知道，<i></i><i></i>白靜雪<i></i><i></i>係。
<i></i><i></i><i></i><i></i>頭。
此<i></i>，老頭<i></i>拄<i></i>拐杖，慢悠悠<i></i>走<i></i><i></i><i></i>女<i></i><i></i>跟<i></i>。
啞<i></i>嗓<i></i>，蒼老<i></i>聲音<i></i><i></i><i></i><i></i>氣無<i></i>。
“<i></i><i></i><i></i>汪紅，<i></i>欠<i></i><i></i>錢，什麼<i></i>候<i></i>？”
叫汪紅<i></i>微胖女<i></i><i></i>臉尷尬，低<i></i>頭<i></i><i></i>翼翼<i></i><i></i>：
“您再緩<i></i>幾<i></i>，<i></i>幾<i></i><i></i>男<i></i>打<i></i>回<i></i>。<i></i>第<i></i><i></i><i></i><i></i>錢給您送<i></i><i></i>……”
老頭<i></i><i></i>拐杖<i></i><i></i><i></i>杵<i></i>幾<i></i>，<i></i>聲<i></i>道：
“<i></i>緩<i></i>，誰緩<i></i>啊？<i></i>共才欠<i></i><i></i>萬六<i></i>已，<i></i>至<i></i><i></i>麼<i></i>拖再拖嘛？”
汪紅<i></i>聽，立刻抬<i></i>頭，惶恐<i></i>看<i></i>老頭<i></i>，問<i></i>：
“老爺<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>手<i></i>，<i></i>共拿<i></i>九千。<i></i>怎麼<i></i><i></i><i></i><i></i>萬六<i></i>？”
<i></i><i></i>很<i></i>常<i></i><i></i>句問話。
<i></i>沒想<i></i>，<i></i>老頭<i></i>竟<i></i><i></i>急<i></i>。
舉<i></i>拐杖，“啪”<i></i><i></i>聲，打<i></i>汪紅<i></i>胳膊<i></i>。
“利息呢？沒<i></i>利息嗎？<i></i>逾
期<i></i>久，<i></i><i></i>己<i></i>知道嗎？”
汪紅疼<i></i>連連慘叫，眼淚更<i></i>止<i></i>住<i></i>往<i></i>流<i></i>。
周圍<i></i><i></i>似乎<i></i><i></i><i></i>情況，早已<i></i>見怪<i></i>怪。
<i></i><i></i>笑嗬嗬<i></i>看<i></i>熱鬨，<i></i><i></i><i></i><i></i>做<i></i>回<i></i>。
“<i></i>告訴<i></i>，<i></i>汪紅，今<i></i><i></i>錢<i></i>必須給<i></i>！”
“老爺<i></i>，<i></i><i></i><i></i>真<i></i>拿<i></i><i></i><i></i>。您再寬限<i></i>幾<i></i>！”