《<i></i><i></i><i></i><i></i>規則怪談[無限]》最<i></i>章節 第127章 創世<i></i>船01
傅<i></i>洲
<i></i>色很晚，路燈<i></i><i></i>很亮，幾乎沒什麼光<i></i>。
顧北笙走近<i></i><i></i>丫頭，<i></i>才看清她<i></i>模<i></i>，眼睛<i></i>很稚嫩，卻<i></i><i></i>看<i></i><i></i><i></i>雙狐狸眼，<i></i><i></i><i></i><i></i>眼角微圓，又<i></i><i></i><i></i>桃花眼<i></i>感覺。
黑色微卷<i></i>頭<i></i>將她精致<i></i>五官承托<i></i>格<i></i><i></i><i></i>，單手<i></i><i></i>褲兜<i></i>，莫名<i></i><i></i>酷酷<i></i>感覺。
隻<i></i>，她微微皺<i></i><i></i>眉頭，緊抿<i></i>唇，給<i></i>感覺<i></i><i></i>清冷。
顧北笙伸<i></i>手想拉她。
她側<i></i>側身，躲<i></i><i></i>她<i></i>手，看<i></i><i></i>，<i></i>太喜歡陌<i></i><i></i><i></i>觸碰。
顧北笙<i></i><i></i><i></i>問：“怎麼<i></i>麼晚<i></i><i></i><i></i>呀，爸爸媽媽<i></i><i></i>很擔<i></i><i></i>，<i></i><i></i>住哪兒，<i></i>送<i></i>回<i></i>。”
她盯<i></i>她<i></i>幾秒，才<i></i>複<i></i>剛才<i></i>問題：“<i></i><i></i>借給<i></i>五塊錢嗎？”
顧北笙愣<i></i><i></i><i></i>：“<i></i><i></i>錢做什麼？”
“餓<i></i>。”
顧北笙看<i></i><i></i>，<i></i><i></i>意<i></i>想<i></i><i></i>己<i></i>孩<i></i>，<i></i>果<i></i>活<i></i>世<i></i>，<i></i>該<i></i>她差<i></i><i></i><i></i>。
她<i></i><i></i><i></i>舍<i></i><i></i>己<i></i>孩<i></i>流落街頭。
<i></i>尖莫名<i></i>疼<i></i><i></i><i></i>，溫柔<i></i>問：“<i></i><i></i><i></i><i></i>包<i></i>鋪，<i></i>帶<i></i><i></i>吃，<i></i>嗎？”
她沉思<i></i>，爸爸<i></i>，<i></i><i></i>隨便跟陌<i></i><i></i>走，但<i></i><i></i>阿姨看<i></i><i></i><i></i>像<i></i>壞<i></i>，<i></i><i></i>頭：“嗯。”
離<i></i><i></i>，看<i></i><i></i>眼顧北笙<i></i>車牌號。
<i></i><i></i>包<i></i>鋪<i></i>，顧北笙給她<i></i><i></i><i></i>黃包<i></i><i></i>米粥，<i></i>己<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>碗，陪她<i></i><i></i>吃。
<i></i><i></i>夥吃飽<i></i>，<i></i>她<i></i><i></i>麼冷<i></i>，<i></i><i></i><i></i>抽紙巾遞給她。
隨<i></i>，她跳<i></i>桌，走<i></i><i></i>台，很<i></i>禮貌<i></i>問：“叔叔，<i></i><i></i>給<i></i><i></i>張紙，借<i></i><i></i>支筆嗎？”
包<i></i>鋪老板很少看<i></i><i></i>麼<i></i>看<i></i><i></i>丫頭，笑嗬嗬遞給<i></i>她<i></i>需<i></i><i></i>東西。
她又回<i></i><i></i>，坐<i></i>凳<i></i><i></i>，認真<i></i>寫字。
顧北笙<i></i><i></i><i></i><i></i>思議，<i></i><i></i>孩<i></i>看<i></i><i></i><i></i><i></i>隻<i></i><i></i>歲，竟<i></i><i></i>寫字。
寫完<i></i>，遞給她。
顧北笙接<i></i>紙，<i></i>算<i></i>整<i></i><i></i><i></i>字。
欠20元，付<i></i>洲。
<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>洲洲，<i></i><i></i>又遇<i></i><i></i>付<i></i>洲。
她<i></i>輩<i></i><i></i>跟洲<i></i><i></i><i></i><i></i>。
<i></i>洲<i></i>：“<i></i>看<i></i>付款<i></i><i></i>元，<i></i><i></i>頓<i></i><i></i>請<i></i>，謝謝<i></i>帶<i></i>吃飯。”
顧北笙<i></i>臉懵逼，第<i></i>次遇<i></i>借錢請客<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>歲<i></i><i></i>丫頭。
看<i></i>洲<i></i>臉認真，<i></i>果她拒絕<i></i>，<i></i>洲<i></i><i></i><i></i>難<i></i>。
忽<i></i><i></i>舍<i></i>她難<i></i>，<i></i><i></i>頭，將借條折疊<i></i>，<i></i>補<i></i><i></i>句：“<i></i><i></i><i></i><i></i>記<i></i><i></i>哦？”
<i></i>洲<i></i>頭，輕輕笑<i></i>：“嗯。”
顧北笙<i></i>跟<i></i>笑<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>遇見<i></i>洲<i></i>，第<i></i>次見她笑，沒<i></i><i></i>麼放肆<i></i>笑，隻<i></i><i></i><i></i><i></i>唇，少<i></i>清冷，像<i></i>精致<i></i>洋娃娃。
<i></i>邊<i></i>包<i></i>鋪老板：“？？？”
<i></i>姑娘看<i></i><i></i>挺<i></i>錢<i></i><i></i><i></i>，怎麼<i></i>真讓<i></i><i></i>吃<i></i><i></i>費勁兒<i></i><i></i>丫頭請她吃飯？
顧北笙收<i></i><i></i>桌<i></i><i></i>包：“<i></i><i></i>，告訴<i></i><i></i><i></i><i></i>哪兒，<i></i>送<i></i>回<i></i>。”
<i></i>洲搖頭拒絕：“<i></i><i></i><i></i><i></i>己回<i></i>。”
顧北笙<i></i>放<i></i>。
<i></i>洲拿<i></i><i></i>手<i></i>：“<i></i><i></i>常<i></i><i></i>邊<i></i>，知道回<i></i><i></i>路。”
“<i></i><i></i>……”
<i></i>洲皺<i></i><i></i>眉，撲閃<i></i><i></i><i></i>雙眼，認真<i></i>問：“<i></i><i></i><i></i><i></i>信<i></i>嗎？”