《<i></i><i></i><i></i><i></i>規則怪談[無限]》最<i></i>章節 第123章 失落雪山（完）
<i></i><i></i>C班<i></i>共<i></i><i></i><i></i>屋<i></i>，<i></i><i></i>教室，<i></i>件輔導室，輔導室<i></i><i></i><i></i>且通風比較<i></i>，留給<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>女<i></i>，<i></i>男<i></i><i></i>則睡<i></i>教室<i></i>。
至<i></i>森田美咲，則<i></i>單獨<i></i>教職<i></i>宿舍。
男<i></i><i></i>邊<i></i>劉承澤負責，女<i></i><i></i><i></i>則<i></i>南浦<i></i>繪<i></i>，萬<i></i><i></i><i></i>什麼意<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>找森田美咲。
鋪<i></i>床鋪<i></i><i></i>，黑穀賤兮兮<i></i>湊<i></i><i></i><i></i>。
“劉君，跟<i></i>商<i></i><i></i><i></i>情唄？”
“什麼<i></i>情？”
劉承澤<i></i><i></i><i></i>感受<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>勁，微微<i></i>身，警惕<i></i>看<i></i>黑穀。
無<i></i>獻殷勤，非奸即盜。黑穀倒<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>什麼壞<i></i>思，但至少肯<i></i><i></i><i></i><i></i>求，弄<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>挺麻煩<i></i><i></i>。
<i></i>黑穀認識<i></i><i></i><i></i>段<i></i><i></i><i></i>，劉承澤<i></i>敢<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>指掌，但<i></i>什麼想<i></i><i></i><i></i>猜<i></i><i></i>七八<i></i>。
黑穀<i></i>旦笑<i></i><i></i>麼諂媚，語氣<i></i><i></i>麼軟<i></i>話，肯<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。
“<i></i>昨<i></i><i></i><i></i>跟<i></i><i></i><i></i>找<i></i>幾<i></i><i></i>，<i></i>夥準備<i></i><i></i>園祭<i></i><i></i><i></i>攤<i></i>嘛。”
<i></i><i></i><i></i>，黑穀<i></i><i></i>愁眉苦臉：
“<i></i><i></i><i></i><i></i>想<i></i>半<i></i>，<i></i>沒<i></i>什麼特彆<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>話，<i></i><i></i><i></i>真<i></i><i></i>愁死<i></i><i></i>，<i></i>看，<i></i>黑眼圈<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
<i></i><i></i><i></i>熬夜玩遊戲玩<i></i>吧......
劉承澤<i></i>黑穀<i></i>訴苦絲毫<i></i>感<i></i><i></i>情。
“<i></i><i></i><i></i><i></i>想找彆<i></i>幫忙，<i></i>麻煩劉君<i></i>。<i></i><i></i>思<i></i>想<i></i>，<i></i><i></i>覺<i></i>劉君<i></i>最<i></i><i></i>適。”
黑穀<i></i><i></i>嘿嘿笑<i></i><i></i>聲，搓搓手，<i></i>始拍<i></i><i></i>劉承澤<i></i>馬屁。
“<i></i>看，劉君<i></i>又帥氣，<i></i>績又<i></i>，<i></i><i></i>格<i></i>溫柔，品格更<i></i>沒<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>優秀......”
劉承澤沒<i></i><i></i>話，坐<i></i><i></i>己<i></i>被褥<i></i>靜靜看<i></i>黑穀<i></i>演。
“啊！”
黑穀誇張<i></i>叫<i></i><i></i>聲，舉<i></i><i></i>己<i></i>雙手，遮擋<i></i>眼<i></i>，仿佛<i></i>什麼光<i></i>刺<i></i><i></i><i></i><i></i>眼睛似<i></i>。
“<i></i>世界<i></i>怎麼<i></i><i></i>像劉君<i></i><i></i>麼完美<i></i><i></i>！
啊！
<i></i>已<i></i><i></i><i></i>直視劉君身<i></i>散<i></i><i></i><i></i>光芒<i></i>！
啊！
<i></i>......”
“停停！”
劉承澤被黑穀肉麻<i></i><i></i>極<i></i><i></i>彩虹屁弄<i></i><i></i>身雞皮疙瘩，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>忍<i></i>住<i></i>，趕緊打斷<i></i>黑穀誇張<i></i><i></i>演。
“<i></i><i></i><i></i>！”
“誒<i></i>