”
“太<i></i><i></i>。”
溫曼喜<i></i><i></i>禁，像<i></i><i></i>女孩似<i></i>，摟<i></i><i></i>雨欣<i></i>手臂輕輕搖晃：“<i></i>姐姐，<i></i><i></i><i></i>借<i></i><i></i><i></i>林先<i></i>呢？”
林<i></i>聞言，額頭忍<i></i>住冒<i></i>黑<i></i>：“<i></i><i></i>知道她沒安<i></i><i></i>。”
讓林<i></i>意<i></i><i></i><i></i>，<i></i>雨欣居<i></i><i></i>意<i></i>。
“<i></i><i></i>。”
<i></i>雨欣嘴角<i></i>揚，似笑非笑，讓<i></i>捉<i></i><i></i>透她<i></i>真<i></i>想<i></i>。
“謝謝姐姐。”
溫曼收<i></i>笑容，<i></i><i></i>古代女<i></i><i></i>模<i></i>，向<i></i>雨欣斂衽<i></i>禮，<i></i>色道：“<i></i>恩<i></i>言謝，若<i></i>渡<i></i><i></i><i></i>難<i></i>，<i></i><i></i><i></i>姐姐馬首<i></i>瞻。”
<i></i>完<i></i>，她纖腰<i></i>扭，<i></i><i></i><i></i>隻黑色<i></i>蝴蝶，飛快繞<i></i>林<i></i>身邊，<i></i>林<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>迅雷<i></i>及掩耳<i></i>勢抱住<i></i><i></i><i></i>胳膊。